جںگل دے وِچ بھَوںدا پھِردا, ‘لےلی لےلی' کردا
لےلی دا جو نام سُناوے, سِر کدماں تے دھردا۔
هتھ وِچ تسبی, تِلک متھے تے, نا پںڈت نا هاجی
‘لےلی هُو' دی باںگ پُکارے, لےلی نام اُچردا۔
تک اُس ِاشک دیوانے تاںای, جاهِد دِل وِچ سوچے
‘پهِراوا سُوپھی دا جاپے, کںم کرے کاپھر دا’۔
پُّچھن لّگا, “ اَو مجنُوں ! اَو لےلی دے دیوانے
چھّڈ کھُدا نُوں بُّتاں اّگے, کيوں تُوں سِجدے کردا" ۔
“کَون کھُدا ? تے کِّتھے وسدَے ?” موڑ کِها آشک نے
“مَےں تاں ِاک لےلی نُوں جانا بھےتی نهیں ایشر دا”۔
جاهِد کِها, “رب هر جّرے وِچ هر رںگ دے وِچ وسدَے”
“لَےلی وِچ وی وسدَے?” “هاں سبھ نُور اُسے انور د ”۔
“تاں نا ورج” کِها مجنُوں نے, “لَےلی نام جپن دے
مِل پاےگا رب آپے, جِس دِن مےل هواُو دِلبر دا”۔
