نااُں تِلک دا رهے سدیوی,
زُلم نا چُّکے سیس کدی وی,
ناد آزادی سبھ دھِر گُوںجے,
رهے غُلامی کِسے نا کھُوںجے ۔
دھُںد جھُوٹھ دی کھِںڈ پُںڈ جاوے,
بهُرُوپی ڈر کدے نا آوے ۔
وِدِآ دی اُس گڑھی بناای,
رچی دُآلے گِآن دی کھاای ۔
بول دا مںدر اُنھے بنايا,
جھںڈا آزادی لهِرايا ۔
اُه نَوکا, دُکھ-ساگروں کّڈھے
اُه جادُو, جو راکھش وّڈھے ۔
اُه نو-جیون کلی پِآری,
پرےم-پروتی ماکھِاُں ساری ۔
اُه کَومی نو-جیون سںدا
هَے سںکےت ِاک لاهےوںدا ۔
