واجے وّجدے بُوهے تے هون کھُسیآں,
گاون مںگلاچار دے گیت سارے۔
کّٹھا هو گِآ اے مےل گےل آکے,
کھُسی ماندے نے بھاای میت سارے۔
مَےں وی هّسدی هّسدی کری جاواں,
چاںای چاںایں پُورے رسم ریت سارے۔
پر کَون جانے کی کھِآل آکے,
سینے وِّچ مےرے رهے بیت سارے۔
جِسم جان تے جِگر دا جو ٹُکڑا,
کُکھوں جںمِآ سیر پِآيا جِسنُوں۔
واںگ پُتراں لاڈ لڈايا جِسنُوں,
چاںایں چاںایں سکُول پڑايا جِسنُوں۔
اُس توں وِچھڑنے دا سماں آ گِآ اے,
سدا وےکھکے دِل پرچايا جِسنُوں۔
کِوےں رهاںگی هُن ڈِّٹھے باجھ اُسدے,
اکھو پرے نا کّدی هٹايا جِسنُوں۔
لاڈاں پالیاے, مےریاے لاڈلیاے نی,
جانا تُوں هُن نوےں سںسار اںدر۔
اَوتھے کںم آاُنی کھُوب سُندی جاویں,
مےری سِکھِآ لپھج دو چار اںدر۔
تُریں سَورِآں دی سدا تار اںدر,
آپنی جِت سمجھیں سدا هار اںدر۔
سّجی رهیں سےوا دے سِںگار اںدر,
سمجھیں پھرک نا پتی تے کرتار اںدر۔
جت ست دے گهِنےں هںڈاای بےٹی,
سرم دھرم دی سدا پُساک پاںویں۔
مُوںه تے رهیں ملدی کھِماں دا پوڈر,
بِںدی نِمرتا والی مّتھے تے لاویں۔
دےا دی سُرکھی تے پرےم دا سُرماں,
کںگھی کںت دی سےوا والی روج واهویں۔
مهِںدی هّتھاں تے لاویں اُپکار والی,
سدا پتی پرماتما دے گیت گاویں۔
رّب سُکھاں والے بُوهے کھول دےوے,
وسے کھُسی دا سدا مهّل تےرا۔
آاُںدی رهے هوا سدا برکت والی,
مُوںه سدا رهے کھُسیآں وّل تےرا۔
دُّکھ وےکھنا کدی نا نسیب هووے,
بھاگ رهِن بَےٹھے بُوها مّل تےرا۔
اںگ سںگ تےرے ستِگُر رهِن دھیاے,
رهے سدا سُهاگ اّٹل تےرا !!
