مان کِسے نُوں دھن دَولت دا, کِسے نُوں شوخ اداواں دا ۔
اسیں غریب نِمانے سانُوں, هِّکو مان وفاواں دا ۔
دِل دے کّچے وِهڑے اںدر, کھےه اُڈدی اے ےاداں دی,
کِنّے سالاں توں نهیں مُڑِآ, راهی دِل دیآں راهواں دا ۔
اّکھاں نے اُکسايا تےری, تّکنی هوس وںجايا سی,
نیات نهیں سی بدلی مےری, دےکھ کے رںگ گھٹاواں دا ۔
اّج وی مےریآں پلکاں اُّتے, اُهدی ےاد دے دیوے نے,
کّلھ وی مےرِآں بُّلاں اُّتے, سےک سی اُهدیآں ساهواں دا ۔
ونّ-سونّے راهبر لّبھن, نال تے مںزِل مِلنی نهیں,
پهِلاں کوای پّک تے کر لاُ, جھّلِاُ آپنے راهواں دا ۔
ےارو سوچو کاهتوں اےتھے, بےوکتے میںه آاُںدے نے,
لوڑ پوے تے سُّک جاںدا هَے, پانی کِاُں درِآواں دا ۔
سُّکے دُّدھ دے ڈّبے 'آتِف', هر هّٹی تے وِکدے نے,
خورے تاهیاُں سُّک جاںدا اے, دُّدھ وی اّج کل ماواں دا ۔
