مااے نی سُن مےریاے مااے
دِل دی دھرتی جںگل سںگھنا
جِّتھے گُوڑھے گم دے سااے
نا کوای ساون ساڈا هويا
نا رُّت مےرے آای
کھانگاه جو وِّچ اُجاڑاں
نا کِسے جوت جگاای
نا کوای دِل دا مهِرم مِلِآ
نا کِسے درد وںڈااے
مااے نی سُن مےریاے مااے
ِاک اگنی جِلھا رںگ گُلابی
کّد چںدن دا بُوٹا
رُوپ جِدھا چڑدے دی لالی
سُورج پَےجے جھُوٹھا
ِاکو کِرن پِآر دی مںگی
کاس نا ٹھُکرااے
مااے نی سُن مےریاے مااے
اسیں تاں اَوهدے مهِلاں اّگے
سِجدا کردے مواے
سهِر اُهدے دی مِّٹی چُںمی
‘پَوناں’ گل لگ رواے
جو وی چےهرا تےرا لّگِآ
اسیں راهیں نَےن وِچھااے
مااے نی سُن مےریاے مااے
سُّکا رُّکھ درِآواں کںڈھے
کیکن پِآس بُجھااے
نا کوای اُهدی چھاوےں بَےٹھے
نا چانن گل لااے
درِآواں دے نیر نا گھٹدے
جے پںچھی هون تِهااے
مااے نی سُن مےریاے مااے
اُهدا رُوپ سمُںدر ورگا
لّکھ درِآواں آنا
اَےپر ساڈے واںگ کِسے نا
گیت درد دا گانا
روج نا پَےریں جھاںجر چھنکے
نا کوای مهِںدی لااے
مااے نی سُن مےریاے مااے
ساڈی تاں اُهدے در تے ِاّکو
اُمراں دی ارجوای
موه دا کاجل نَےنیں پا کے
آپنا آکھے کوای
اُهدی چھوه نُوں ترسے مّتھا
ِاک واری چُںم جااے
مااے نی سُن مےریاے مااے
دِل دی دھرتی جںگل سںگھنا
جِّتھے گُوڑھے گم دے سااے
