نِّکی جِهی مدھُو-مّکھی,
آاُںدی جدوں چّل کے۔
اسیں سارے بّچے جاںدے,
کول اُهدے رل کے۔
"مدھُو-مّکھی,
مدھُو-مّکھی,
تُوں کِّتھے وّسدی ?"
اسیں سارے پُّچھدے,
تاں اُه سانُوں دّسدی۔
"نِںمڑی دے رُّکھ اُّتے-
گھر مےرا چھّتڑا!
چھّتڑا هی اساں نُوں تاں,
بهُت-بهُت اّچھڑا!"
"هُنے هی مَےں باگاں وِّچوں-
رس لَے کے آای ساں۔
هُن تھوڈے نلکے توں-
پانی لَےن آای هاں!"
"باگیں پھِر پھُّلاں وِّچوں,
رس لَےن جااُوںگی۔
اُهو رس آن کے مَےں
شهِد 'چ مِلااُوںگی!"
اسیں کِها-"بَےٹھ,
ساڈے نال گّلاں هور کر!
چلی جاویں ٹھهِر کے تُوں,
جان دا نا جور کر!"
بولی مدھُو مّکھی-"نهیں وِهل,
وِهلی بهِن دی۔
بڑی ڈاڈھی مَوز-
کںم کردے هی رهِن دی!"
