مَےں جِس لوک بھلاای خاتر اپنا آپ اُجاڑ لِآ ۔
اُس جگ دے لوکاں نے مَےنُوں نےجے اُّتے چاڑھ لِآ ۔
جِهڑا دیوا بال کے اپنے وِهڑے نُوں رُشنايا سی,
اُهدی لاٹ دے کارن مَےں هی اپنے گھر نُوں ساڑ لِآ ۔
مَےں اُه رُّکھ هاں جِس دی چھاوےں, جِهڑا بَےٹھا اُسے نے,
ٹُردے وےلے پّتھر مار کے, مےرا هی پھل جھاڑ لِآ ۔
مَےں تاں دھرتی دے چِهرے دی, کالخ دھوون آيا ساں,
اُهدا مُکھ سںوار نا سکِآ, اپنا آپ وِگاڑ لِآ ۔
جد وی ٹیساں گھٹن تے آایآں, دُکھ دے لوبھی هِردے نے,
زخماں اُتے لُون چھِڑک کے, اپنا درد اُکھاڑ لِآ ۔
چےتر رُّت نُوں جی آياں نُوں, آکھن پاروں 'آرِف' مَےں,
اپنی رّت دی هولی کھےلی, اپنا اکس وِگاڑ لِآ ۔
