مَےں کِرسان هاں جےٹھا پُّتر, دھرتی ماں دا جايا۔
دھرتی ماں دی سےوا کر, مَےں سبھ لای انّ اُگايا۔
کوای آکھدا انّداتا, کوای واهیکار آکھ بُلااُںدا۔
سکھت مِهنتاں کرکے, مَےں تاں سبھ لای انّ اُگااُںدا۔
سارا مُلک نال مِهنتاں, هَے کھُشهال بنايا۔
تّتیآں لُوںآں, تے تِّکھیآں دھُّپاں, پِںڈے 'تے هںڈااُںدا۔
هّڈ چیرویں ٹھںڈھ وِّچ وی, پانی وِّچ کھےتاں دے لااُںدا۔
هڑھ آوے جاں هووے سوکا, مَےں بِلکُّل نا گھبرايا۔
کھےتاں وِّچ جد جھُومن پھسلاں, تّک کے مَےں کھُش هو جاواں۔
پھسل پّکی 'تے میںه نا پاویں, رّب نُوں ِاهو دھِآواں۔
مِهنت مےری رهِمت تےری, پھل مِهنت دا پايا۔
دےس لای مَےں بھراں بھںڈارے, پر مےرے هِّسے هن دھّکے۔
ماڑیآں نیتیآں هاکم دیآں, سهِ سهِ کے هاں تھّکے۔
سبھ سرکاراں رولن مَےنُوں, مےرا دُّکھ نا ِانھاں وںڈايا۔
نکلی بیجاں تے سپرےهاں, کیتی چَوپٹ کھےتی ساری۔
واجِب بھاا کدے نا مِلِآ, مَوجاں لُّٹدے بس وپاری۔
سارا بھےت 'امر' نے لِکھ, سّچ سبھ نُوں هَے سُنايا۔
دھرتی ماں دی سےوا کر مَےں, سبھ لای انّ اُگايا۔
مَےں کِرسان هاں جےٹھا پُّتر, دھرتی ماں دا جايا۔
