مَےں سُورج نا چنّ نا تارا, مَےں هاں ِاک ِانسان ۔
مَےں هاں تےرا جیون ساتھی, آکھ نا تُوں بھگوان ۔
مَےں هاں تےرا شیشا مَےنُوں, هر دم ساںبھ کے رّکھ,
مےرے اںدر جھاک کے سّجناں آپنا آپ پچھان ۔
سّبھے بںدے دھرتی جااے, سّبھے ویر بھرا,
ویراں اتے بھراواں اُّتے رّکھیاے نےک گُمان ۔
آ هُن ِاهدے نیلے لیڑے, کریاے لیر-کتیر,
دھرتی تے نِت زُلم کماںدا ِاه وَےری اسمان ۔
بھاوےں مےری سوهل آزادی, مَےنُوں اّت ازیز,
هُسن تےرے دا چاکر هاں مَےں, ِاشک دا بںدیوان ۔
نِردھن تےرے ول تّکدے نے, کِهڑی آس دے نال,
جے تُوں کُّجھ وی دےن نا جوگا, جان ای کردے دان ۔
مَےنُوں آپنے لےکھاں اُّتے, کِاُں نا هووے ناز,
لوکی مےرا مان نے 'آرِف', مَےں لوکاں دا مان ۔
