مَےں تاں آپے هی لںگھ آاُنا هَے پّتن جھناں دا ےار
تےرے ماس دے لالچ دی خُدگرزی نهی ۔
کّچے پّکے 'تے هی کر لَےنا هَے هر هال 'چ ِاتبار
جان دا کھَو نهیں پرکھن دی سِردردی نهیں ۔
جاه سَوں آپنی جھُّگی وِّچ, نا پّتن 'تے هو کھُآر
تےری گھُمِآری تاں ساهِباں دے ورگی نهیں ۔
سدا کھهِ کے تُوفاناں سںگ هی چڑھدا هَے سِرے پِآر
لهِراں توں دُبک جانا مےری مرزی نهیں ۔
مَےں تاں هر رات لهِراں نال کردی آای هاں کھِلھار
مےرے مرنے تے سِدک دی گّل مردی نهیں ۔
مےرے مهیںوال تےری جد جد وی ٹُنکےگی سِتار
تےری بںدی هاں ڈھِّل ٹھِلھ پَےن توں کردی نهیں ۔
