مَےنُوں پتا اے اّج کّلھ زالم, کِاُں کسدا اے توڑے ۔
مِلے کھِڈَونے چابی والے, بھُل گاے گھُّگُو-گھوڑے ۔
لںمے لںمے سِجدے کرکے, تُوں نهیں بخشِآ جانا,
اُهناں کولوں مافی مںگ لَے, جِهناں دے دِل توڑے ۔
جیوے, جاگے ساری دُنیآں, ِاه مےرے کِس کںم دی,
مےرا ِاک تُوهیاُں هَےں, تُوں نا, اَےنے مار مروڑے ۔
پّتھر دِل دے نال کِسے دا واه نا رّبا پاویں,
روںدے چھّڈ کے تُر گِآ زالم, مَےں تاں هّتھ وی جوڑے ۔
تےری بےپرواهی نے دِل, ٹُکڑے ٹُکڑے کیتا,
هُںدا درد اوّلا دھوبی, کپڑا جِوےں نچوڑے ۔
