من اّتار سّتار کهايا, واهدت اںدر وڑِآ ۔
شاه مُراد هِک لفز جوهاں, منسُور کِاُں سُولی چڑھِآ ۔
هر هوواں تاں هر کوای پکڑے, کِاُں الا آپ کهايا ۔
مَےں تُوں آکھِآں ساهِب مارے, بن مَےں کںت کهايا ۔
شاه مُراد هَےرانی اںدر, کِسے سادھُو پیر کَے پايا ۔
گھر وِچ پُنّ چںگےرا, کِآ مّکا کِآ تیرتھ گںگا ۔
ےار رِها کُجھ پار ساایں دے, ےا بھُّکھا نںگا ۔
ےا مسهف ےا وےد منیوے, هُکم کِها دورںگا ۔
مومن شاه مُراد بھلا, ےا هِںدُو کوای چںگا ۔
نےکی بدی اساں تے لاای, کِس تے هُکم چلاایاے ۔
شاه مُراد هُکم دورںگی, کِس تے امل کراایاے ۔
سُرگے نرکے داخل هوسی, ِاه چںگا اُس راه ۔
شاه مُراد کرنی بھرنی آپو اپنی, رّب تھیں سمجھا ۔
هِکنا دا مُّل لال جواهر, هِکنا مُّل پچیز کرے ۔
رّب ساهِب گھمڈھول مچاےا, شاه مُراد تمیز کرے ۔
آشِک کهِنا سهِل هَے, ِاشک دا مهِل هَے دُور ۔
کےتے وهِن وهِ گاے, ِاشک بِناں سبھ کُوڑ ۔
