من بںدے دا بڑی سادھارن شَےا
بن بَےٹھا
نِس دِن وےکھے جو کُجھ
اُسے دا آدی هو رهِںدا
گھر دے اّگے روز دِهاڑی
لهُو ڈُلھدا پانی دا چھِڑکا بن جاںدا
بھَےا وِّچ اُٹھنا بھَےا وِّچ سَونا
بھَےا نُوں سویکار کر لَےنا
بهُت گںبھیر اوستھا
پِآرے شُبھچِںتن
کوای نِربھَے لاٹ جگااَو
سهِجے سهِجے ٹِکدی جاںدی
اُداسینتا
رُوهاں ‘چوں پِگھلااَو
شُبھ نیتی توں سّکھنا چِںتن
جے هووے کِاُں هووے
بِن شُبھ کرم, دھرم جے هووے
نا منّیاے کی کھووے
پراُپکار توں سّکھنی منشا
جد توں ساڈی هوای
شُبھ پربھات اُدَے نا هُںدی
بهُت اشُبھ سںدھِآ آوے
پِآرے شُبھچِںتن
جی آياں نُوں لںگھ آوو
تھاں تھاں پُشپ جِهے کھِڑ جاون
ِااُں دےس پںجاب ‘تے چھاوو۔
