-ا-
مهاں کال سَے ساگراں
ساهوےں تِرهايا۔
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔
رّتیآں تےگاں اُّڈدیآں
درِآ 'تے ڈھهیآں,
اُّچے بُرجیں بَےٹھیآں
هُن تّکن سایآں,
کھںڈراں اَوهلے روںدیآں
لّکھ کَوماں پایآں,
کِس ماهی دے دےس وّل
اُّٹھ نجراں رهیآں ?
کِس کترے دی تلب وِچ
جل-تھل کُرلايا ?
مهاں کال سَے ساگراں
ساهوےں تِرهايا۔ (۱)
پاٹے لیڑِآں ورگیآں
تن نھےر دے ےاداں,
کھںڈراں بُوهے بهِنیآں
تھل 'چوں پھرِآداں,
دِل-درماںدے کارناں
رهے مار آواجاں,
دِّسن اَےپر کِتے ن
وِچ بھَےا-پرواجاں,
پَےڑاں دے تھل چُںمھدِآں
ن دِل مُسکايا,
مهاں کال سَے ساگراں
ساهوےں تِرهايا۔ (۲)
کھںڈراں سِر کوای ناگ آ
پھن پِآ کھلارے,
سدیآں دے ول دےکھدا
جل-تھل وِچکارے,
بابل مِسر ےُونان دے
پل کھڑے مینارے,
بھُّلے رناں دے کںڈھڑے
ویرانیآں-مارے,
ناگ دے ساه وِچ بل رِها
گاے جُگاں دا سايا,
مهاں کال سَے ساگراں
ساهوےں تِرهايا۔ (۳)
لُوںآں وّگن تھےه 'تے
بُّڈھ پِّپل ڈولے,
لّکھ ورھِآں دیآں هُوںگراں
وِچ 'واواں گھولے,
کوٹ دُرےڈے تھلاں دے
کِس مَوت نے رولے ?
کَون اجنبی بھٹکدے
اَوه ساگراں اُهلے ?
ماں دا بول کھلا 'چوں
اجے هےٹھ ن آيا-
مهاں کال سَے ساگراں
ساهوےں تِرهايا۔ (۴)
کھںڈراں اُّتے بھُّلدے
راه باج ستانے
آاے تِمر-پتال 'چوں
تج دےو-گھرانے
جھّکھڑ لںگھ اسگاه دے
چھڈ بلی پُرانے
رںگلی دھنُس توں وِچھڑے
اّج هواے نِمانے—
اّگ-پرلَے دے اّکھراں
کی نام چھُپايا ?
مهاں کال سَے ساگراں
ساهوےں تِرهايا۔ (۵)
لّکھاں کھُوهنیآں سُّتیآں
بےبس پرچھاوےں,
منسُور دے چولے تڑپدے
رّت-وهِناں ساهوےں,
کوای ن جااے هڑھاں تّک
دِلدار نے بھاوےں,
لّکھاں تارے چڑھے نے
گُلجاراں چھاوےں,
ن منسُور جےهی نجر نُوں
اسمان نے پايا—
مهاں کال سَے ساگراں
ساهوےں تِرهايا۔ (۶)
رات گُجارن کھںڈراں
تے سُتر اُداسے
گوراں هےٹھاں چھوڈ کے
وّڈ پیر پِآسے-
رَونک بنّھی تھلاں وِچ
اّگ واںگ هُلاسے,
هےٹھ کھجُوراں بھرے آ
کِس کھُون نے کاسے ?
کھالی هُجرے ! گھاِال کُای
هڑھ پرے سدھايا-
مهاں کال سَے ساگراں
ساهوےں تِرهايا۔ (۷)
-ا-
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔
مهاں کال سَے ساگراں
ساهوےں تِرهايا۔
مُّڈھ کدیمی وادیآں
'تے اُّڈن کُوںجاں,
نُور دے دھُںدھلے رناں 'چوں
سُن رهیآں گُوںجاں,
گاڑھی گهِر 'چ لَےںدیآں
لّکھ سدیآں اُوںگھاں,
پار کِنارے سُّتیآں
مد بھریآں بُوںداں !
ترج پُرانی سمےں دی
کوای گُںمدا سايا,
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۸)
مُّڈھ کدیمی اّگ نُوں
پھُّل پَےن انےکاں,
سَوں گاے نُور دے هڑھاں نُوں
کدے پھےر مَےں دےکھاں !
تارِآں هےٹھ نے اُڈدیآں
انسُنیآں هےکاں,
تُردے چھِناں 'تے بلدیآں
جل تھل دیآں رےکھاں,
سُپنِآں اَوهلے کھڑی دا
من کُوںج اُڈايا-
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۹)
لّکھ سپھراں دے کھںبھ جو
تن تارِآں اُّگے;
ون بےلِآں وِچ گھُںمدیآں
دے جوبن پُّگے۔
پاٹ رهے اسمان نے
سِںدھ کال دے جھُّگے۔
بھَےا دے گھُںمدے چّک 'تے
رںگ دھرت دے اُّگے۔
بهِ روهیآں وِچ مهِںدیآں
کوای هار بنايا—
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۱۰)
هَول 'چ پںکھی اُّڈدے
کوه کوٹ هجاراں,
مِرگاں سیهاں ماهنیآں
دیآں تربھکن ڈاراں,
سالُو داوا اگن دے
سِر لَےںدیآں ناراں,
گود 'چ لَے کے بهِںدیآں
هو ٹھںڈھیآں ٹھاراں
چھاں تارِآں دی, ساگراں
دا بھےد لُکايا-
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۱۱)
پُرسلات ول وےکھدی
جھُّل اُّٹھی آںدھی,
برهما واںگُوں کمل وِچ
رُل جاون پاںدھی,
مُّڈھ کدیمی پَےںڈِآں
نُوں کَون جگاںدی ?
کَون پَےگںبر سمےں دے
کنِآن بُلاںدی ?
کِهڑے ارس گُناه نُوں
وِچ تاج سجايا ?
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۱۲)
ساگراں اُّتے اُّڈدے
دو هںس پُرانے
دُور مهین نَےں کںڈھڑے
پاے وےهن مُهانے,
گااُںدے چُّپ نُوں برِچھ نے
کِتے ڈُوںگھ-ڈُوںگھانے,
کَون اُه جھِںم جھِںم ناریآں
وِچ نیںد دے بانے ?
ڈُوںگھی دھرت 'چ اّکھیآں
کوای سبر چھُپايا—
من پدےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۱۳)
بَےٹھیآں ٹُونےهارناں
وِچ چھُپ کںدراواں
راهیں سِهر جگااُںدیآں
رُوه-سِکن اداواں,
مَوت دے پیلے پّت 'تے
کُجھ لِکھن هواواں,
لهُو-بھِّجیآں چوٹیآں
'تے روںدیآں ماواں,
کوٹ کوهاں تک کِسے نے
روه-ناد وجايا—
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۱۴)
جِگر پُرانا اّگ دا
آ سِکرے ڈھُوںڈن,
بھُّلے-وِسرے پربتیں
کُجھ رمجاں کُوںدن,
اپھلاتُونی نجر نُوں
گھُںم کبراں ڈھُوںڈن,
دھَوںسے کِسے پھکیر دے
کوه کوٹیں گُوںجن,
کیتے جسن پَےگںبراں !
کِس دیپ بُجھايا ?
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۱۵)
سُّتی وےل اںگُور دی
مےرے نبیآں باهیں,
پربت ندیآں تھلاں دے
هُّل اُّٹھی ساهیں,
لِپٹ رهی اسمان نُوں
نّس موه دے راهیں,
رّب دے سهِر 'چ پھےر وی
کِاُں سُنیآں آهیں ?
کُون ن جانے جِںدڑی
ن پیر منايا-
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۱۶)
اُّچے بُرجیں لّبھدے
کِسے نار دے سااے,
هّسدے-هّسدے سهِر وّل
چڑھ لسکر آاے,
وِچھڑے ےودھے سمےں دے
بهِ بار پرااے,
مَوت نے ڈُوںگھے ساگریں
گڑھ-کوٹ وِچھااے;
بھَوجل پھاهیآں تانیآں
هّتھ مرد ن آيا—
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۱۷)
راه لوکاں دا وےںهدیآں
پردےسی هںجھاں,
کھںڈراں اُّتے ڈھهِںدیآں
بھر هَوکے سںنجاں,
کںٹھ ترِںنجن گھُٹدیآں
کُجھ اندِّس تںداں,
لا-مکاں دی چُّپ وِچ
سَے بھردیآں کںدھاں,
رُّت دے جوبن سِکھر 'تے
سُنّ-ڈںگ جگايا—
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا, (۱۸)
کَول پیر دا رُلےگا
وِّچ سُّکدے بُوراں,
کُون ناںه جانن تھلاں وِچ
مر جاسن هُوراں,
پںج ندیآں ن وےکھیآں
مےرے سِدک دے نُوراں,
گُراں دا پںجا هِّسِآ
وِچ نجر دی دھُوڑاں,
سُورج گگناں بنّھ کے
بے-نجر تپايا-
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۱۹)
هر تارے دی جُوه وِچ
کوای جھوک هَے مےری,
مِلی سی کَول پُراتناں
وِچ, 'واج جو تےری,
چھُپ چھُپ ندیآں وےکھدی
تک پری هَے کِهڑی ?
باگ رُوهاں دے لںگھدی
کوای رےکھ لںمےری—
تارِآ! تےری لو وِچ
تک مِرگ تِهايا—
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا۔ (۲۰)
لںگھ لںگھ جاوے بِّجلیآں
مَےں وےس جو سُوها,
نبھ پتال تے دھرت نے
هَے ڈھوهِآ بُوها,
رو ن, سُکنا پُورنا !
اسمان دا کھُوها—
مهِلاں والیاے ! جوگیآں
دا باج اُڈايا-
من پردےسی جے تھیاَے
سبھ دےس پرايا
مهاں کال سَے ساگراں
ساهوےں تِرهايا۔ (۲۱)
