مناں وِچ بالیاے دیوے کِ گھر-گھر رَوشنی هووے۔
دِلاں وِچ هر گھڑی هر پل مُهّبت دھڑکدی هووے۔
تےرے ساهاں دی خُشبُو هر گھڑی مهِسُوس کردا هاں,
سدا چاهاں تےرے وِهڑے 'چ نّچدی زِںدگی هووے۔
نا تےری پیڑ وّکھری هَے, نا مےری وےدنا هَے هور,
جے ِاک دے گھر 'چ کھےڑے نے تاں دُوجے گھر کھُشی هووے۔
سُبھا اُٹھ کے همےشا هی مَےں بُّلھے شاه نُوں ِاه آکھاں,
کِسے دے بول نا ڈُسکن, نا سِّلی اّکھ کوای هووے۔
پُجاری ِاشک دا هاں مَےں تے مهِکاں دا هاں ونجارا,
سدا لوچاں کِ اےتھے پِآر دی وگدی ندی هووے۔
