مَےنُوں ڈُوںگھی سوچ دے وِچ پا گِآ۔
کوای سںگی جد وی چےتے آ گِآ۔
جاںدا جاںدا 'وا دا بُّلا سی کوای,
مےریآں آساں نُوں جو پر لا گِآ۔
هوایآں شاخاں ساویآں تے رّتیآں,
کَون تھاں تھاں رںگ ِاه ورتا گِآ۔
سوهل پرچھاواں کِسے دی ےاد دا,
بنکے اںبر مےرے دِل تے چھا گِآ۔
اَوسنُوں مَےں زخم آکھاں جاں گُلاب,
دِل دی سُںجھی جھوک جو مهِکا گِآ۔
