مںزِل تیکر پُّجدا اے بس, اُهو شخس وّکار دے نال ۔
کدم مِلاکے چلدا اے جو, وےلے دی رفتار دے نال ۔
اُهدے چار-چُفےرے اَوڑک, وسنا اےں تنهاای نے,
نِّت لکیراں کھِّچدا اے جو, نفرت دی پرکار دے نال ۔
تُوں وی جے کر مےرے واںگُوں, پُتلا اےں مجبُوری دا,
آجا مِل کے درد وںڈاایاے, ِاک دُوجے دا پِآر دے نال ۔
ڈرداں کِدھرے کھُّس نا جاوے, مےری اّکھ چوں چانن وی,
گّل کراں جے اّکھ مِلا کے, تےرے جِهے مّکار دے نال ۔
اّج-کّل مےرا ناں سُن کے وی, مّتھے تے وّٹ پااُںدا اے,
جِس دا هر سُکھ وابستا سی, مےرے هی دیدار دے نال ۔
ڈُّب جانا هی لِکھِآ سی بس, مےرے کرماں وِچ 'سلیم'
اَےوےں تے نهیں رِشتا ٹُّٹِآ, کِشتی دا پتوار دے نال ۔
