ماسی جنّتے لُک لُک کے تُوں گرںتھ دا پاٹھ کرےںدی
بُّڈھی هو گای اےں
اَے هنھےری کوٹھڑی
تےری کبر اے جاں گُردُآرا
ماسی مَےں ِاک مُسلے دے گھر جںمِآ
آ تےری پیڑ لِکھاں
چھوهرا ِاتھے ِاک گراں گوبِںدپُرا وسدا سی
هُن اُه چھّبی چّک ِاسلاماباد سدیںدا
دو کوه نال نِآنا گوںدل
ِاک هور لوک سدیںدا
جِّتھے تےرا دادا میآں پھجل کریم
بجاجی والا رهِںدا سی
اُه بڑا سااُو مرد سی
گرںتھ کُران دے وِتکِرآں توں بھّجدا
پںج وکت نماجی
بڑا سااُو بںدا سی اُه
جِس دِںه تےرے دادے اّکھیں نُوٹیآں
ڈاڈھی کهِراں دی هنھےری جھُّلی
اسماناں توں لهُو دے بّدل وّسے
جِںمی لاساں جںمیآں
تے وِهںدِآں وِهںدِآں
گوبِںدپُرا چھّبی چّک ِاسلاماباد بن گِآ
تے چھوهرا مَےں آپنی بھوِاں نال بّدھی هوای
راج کَور توں جنّت بیبی هو گای
پر ڈھِّڈوں سِّکھ سِدک چھوڑ نا سّکی
مےرا پُّتر ایسر سِںآں توں ِالمدین بنِآ
تے اّج ِالمے دی دھی
مےری پوتری آںهدی اے
دادی مَےں کوای نی سرداراں بیبی بن کے رهِنا
مَےنُوں گُردُآرے جا کے گرںتھ ساهِب دا پاٹھ کرن دے
پُّترا تُوں ای جھّلی کُڑی نُوں سمجھا
بھَےڑی کِهو جِهی گّلاں پای کردی اے
هُن گُردُآرا کاایں دا تے پَےںدا
اّج اُتھے پاروں آاے مُسلماناں دے ٹّبر رهِںدے
وِچے مّجھیں گاای هّگدیآں-مُوتدیآں
بھَےنے چّل ِاک نویں ِابادتگاه بناایاے
تےرا بھرا اهِمد
ِاک مُسلے کھوجے مُهںمد سریپھ دا پُّتر
میاےں پھجل کریم دا پوترا
اّج آپنے لهُو دے مِّٹی گارے نال
نوےں ِابادتگاه دی اُساری کرسی
سوهنے رّب دا دِل جِتےسی
سِّکھ کُڑی آپنے مُسلمان بھرا دی
چھاتی 'تے سِر رّکھ کے کُرلا پای
مےرا رّب تےرے اںدر پِآ وسدا ویرا
مےرا گُردُآرا تےری نِّگھی چھاتی
مَےنُوں هور کِسے گُردُآرے دی لوڑ نهیاَوں بھراوا
تے اهِمد آںهدا
پار جے کِسے سِںگھ دی چھاتی وِچ
کِسے سکینا دا رّب وّسن لّگ جاوے تاں...!
