مست هواواں کھُشبُو بھریآں, جد وی آاُن سوےرے ۔
دِل دے وِهڑے کِنّیآں ےاداں, ڈےرے لااُن سوےرے ۔
کِسے دی اّکھوں کدے نا سُّکے, اّتھرُوآں دا پانی,
کِسے دے بُوهے خُشیآں هاسے, جھُومر پااُن سوےرے ۔
اےهو جِهے تے ِاس دھرتی تے, لّبھدے ٹاوےں ٹاوےں,
جو جھولی وِّچ خُشیآں بھر کے, پاے ورتااُن سوےرے ۔
بےخبراں دے سّجن جد لَے, جاںدے اُوٹھاں والے,
مِّٹھیآں نیںدا دے ونجارے, پھِر پچھتااُن سوےرے ۔
اَوس 'ملُوک' دے تاابےدار نے, سُورج چنّ سِتارے,
مےرے وِهڑے کِرناں لَے کے آوے کَون سوےرے ۔
