تُوں غم دی راهے ٹُرِآ جا چاواں دے شهِر وساای جا
دُنیآ دے دُّکھڑے سهِںدا جا تے هاسے فِر کھِںڈاای جا
نَےناں دے کھُوهے جوای جا اُلفت دی گادھی واهی جا
سّدھراں دے سُّک کِآرے نُوں هںجھُوآں دا پانی لاای جا
کوای وسدے وسے نا وسے کوای روگ دِلے دا نا دّسے
فِکراں دیآں ِاّٹاں لا لا کے تُوں اُلفت مهِل بناای جا
کوای وَےر نُوں جّپھا پاںدا رهے کوای مّت نُوں آںهدا رهے
تُوں پِآر بنےرے بهِ کے تے بّس پِآر بھُلےکھے پاای جا
اُه بولے بولے نا بولے پّٹ نَےناں دے اُه نا کھولے
تُوں پرےم دی مالا جپدا رهو اُس گلیاے پھےرے پاای جا
کوای سُندا سُندا نهیں سُندا کوای انسُنِآ سُن لَےںدا اے
تُوں پِآر دی وںجھلی مُوںه لا کے بّس مِٹھی تان سُناای جا
کی آکڑ چھاکڑ دےنا اَےں کی چھےکڑ دےنا اَےںں
ِاس پرےم نگر دا بن جوگی دُنیآ توں وَےر مُکاای جا
اُه آوے آوے نا آوے اُه بھُّل کے نا پاوے
تُوں راںجھا بن کے وےلے دا نگری وِچ پھےرا پاای جا
اهِسان دا بُوها کھولھی رّکھ دُّکھ گھٹدا گھٹدا گھٹ جاںدا
ِاه جِںدڑی پِآر سُنےهُڑا اے ِاس دُنیآ نُوں سمجھاای جا
