مهِکاں ورگے ےار پِآرے چلے گاے۔
جیون دے هُسین نزارے چلے گاے۔
مِّٹی دے وِچ مِلِآ بُور اے ساهاں دا,
مِّٹی دے زرخےز بھںڈارے چلے گاے۔
دھرتی, اںبر, چارے کُوٹاں گاه لایآں,
اَو ! کِتھے مےری اّکھ دے تارے چلے گاے?
دِل دی بات اجے مَےں پُوری کرنی سی,
سّجن بھرکے چار هُںگارے چلے گاے ۔
اٹک گِآ هاں سِکھر دُپهِرے راه اںدر,
ساهاں ورگے ےار سهارے چلے گاے۔
مےری اّکھ وِچ بھرکے ساگر چھلکن لای,
ڈھوه کے اُمر دے بُوهے سارے چلے گاے۔
جو جیا کردا لَے جو مےرے گھر وِچوں,
کی کرنے ِاه پّتھر جےکر پِآرے چلے گاے?
جو سُّکھ چھّجُو دے چُبارے دسدے سی,
اَوهیاَو ِاک دِن بلکھ بُکھارے چلے گاے۔
لّبھدا پھِردا بیر هَے اّج کّل سّجناں نُوں,
سّجنا دے اَوه وارے پارے چلے گاے ۔
