مُترنّم رسِک هِلورِآں نُوں,
مُوںه-زور دِلی ارماناں نُوں,
نّچدے بھاواں دے وِچ سمو,
مَےں آپ مُهارا گان لّگا ۔
تُوفان کوای ولولِآں دا,
پریتاں دی گودے پلِآں دا,
بِهبل تاناں دا رُوپ وٹا,
مَےنُوں اپنے وِچ وهان لّگا ۔
مَےں وهِںدا جاں, مَےں وهِںدا جاں,
بےهوشی وِچ کُجھ کهِںدا جاں,
نا پتا کِ کی هاں آکھ رِها,
نهیں خبر کِ کِهنُوں سُنان لّگا ۔
اُه رُوپ تسّور وِچ جِهنُوں,
مَےں روز ازل دے اںکِآ سی,
اُه اےس بےهوشی اںدر وی,
ان-سوچی هل-چل لِآن لّگا ۔
لِشکار جِدھر اُه پاںدا اے,
لّکھ مواجزا هو هو جاںدا اے,
جادُو اُنھاں نَےن نشیلِآں دا,
هر کِنکے نُوں نشِآن لّگا ۔
ِاه سُورج, ِاه چنّ, ِاه تارے,
مےرا گیت-اسر لَے کے سارے,
نّچ رهے انںت آدِ توں هن,
مَےں اّج ِاه راز اُگھڑان لّگا ۔
مےری وِسمادی سُںدرتا,
من-موهک رُوه دی نِرملتا,
نِکھری هَے پھِر سجراای لَے,
هڑھ جلوِآں دا جے آن لّگا ۔
