مےرے نال جے کرنی هَے تاں گّل کريو بس خاس جِهی
جںگل وِچ مںگل ورگی جاں گھر اںدر بنواس جِهی
تارا ٹُّٹن ’تے پاوے اُه بدشگنی دا شور بڑا
مَےں جِس اُّتے رّکھ بَےٹھا هاں اںبر جےڈی آس جِهی
راه وِچ هر تھاں بےِاتباری, دھوکھا, جھُوٹھ, فرےب مِلے
مںزِل ’تے پهُںچے تاں اُه وی نِکلی نا وِشواس جِهی
اُس درِآ دے بهِکاوے وِچ نا آاُںدے تاں چںگا سی
ندیآں دی گّل هون ’تے جِسنُوں لگ جاںدی هَے پِآس جِهی
لوک مُهّبت کهِںدے جِسنُوں مَےں وی کر کے وےکھ لای
پّتھر ’تے آس ٹِکاای اَےوےں شیشے دے اهِساس جِهی
هُن پڑھیاے کی اخباراں نُوں, خبراں نے بس مرن دیآں
نهِر ’چ کوای ڈُّبدا کوای کھا جاںدا سلفاس جِهی
