ماڑُوآ جِها ےُوک ِاّک هَے,
جِس دی دھَون اُتے هَے پَے گِآ
پںج بّچِآں, بیوی دا بھار,
پُںگرن توں پهِلاں هی ساُں گاے
جِس دے جوان ارمان !
ٹُّٹی جهی پتلُون اڑا,
دِن بھر لّتاں مار مار کے
هَے شُهدا تھّک جاںدا;
ِاک دھنی دا پےٹ بھرن لای,
آپ ادھ-بھُّکھا رهِ کے
کای امیراں دے بُوهِآں تے
جا جا ترلا پاںدا ۔
مِهنت نال سریر اَوس دا
کانے واںگُوں کُڑِآ,
آمدن تھوڑھی, کھرچ ودھیک,
خُون سُک گِآ ناڑاں وِچوں,
دھنکھ واںگ لّک اُڑِآ ۔
