مےرے وِهڑے آ ڈھُّکی جد چاواں بھری برات۔
چار چُپھےرے نّچن لّگی رںگاں دی برسات۔
کای سدیآں دا پںدھ نبےڑے ِاک نِّکی جِهی هاں,
کای اّکھاں دا روگ مُکاوے تردی جِهی ِاّک جھات۔
دم دم سدکے جاواں اڑیاَو! اُس مِّتر تاایں,
جِهنے مَےنُوں پُورا کر کے ساںبھی کلم دوات۔
وِرد پکاواں سُولی اُتے, تھاں تھاں مُّکن ساه,
پل پل آهرے لاای رّکھدا هِجر بڑا کںمجات۔
پھرک جو پاوے وِچ بںدِآں دے لاهنت اُس ٹولے تے,
اسیں آں پِآر دے پاںدھی ازلوں ساڈی ِاسک جمات
تےرے آن دا سُن کے گاون ڈھولے, ماهیاے, ساه,
دِل دے وِهڑے جِںدڑی رّکھی سّدھراں بھری پرات۔
فکر دی دَولت بهُوں ان-مُلی مِلدی نال نسیباں,
بکھت اُچےرے مِل گای مَےنُوں ِاسک دی کھَےر کھَےرات۔
آ جاوے, چنّ ماهیآ آ جا وےکھ کے تَےنُوں آاُںدا,
سُغرا وسل دا چانن وےکھے مّکے هِجر دی رات۔
