هّتھاں اُتے اَوکڑُو جِهے سبد گھُںمدے نے
جدوں مَےں تُردا هاں, مِّٹی پَےر چُںمدے نے
مِآر مُّک جاںدی اے,اُّکھڑ چاواں دی
هُن تے رّب کرے,واٹ مُّک جے ساواں دی
مِّٹی اُّٹھے کھلےپڑ هاں,اَوسے دے هی جااے
رےت مےری ماں سدکے,جیهنے چُّککے گل نا لااے
رُّکھاں لّگے بُور واںگر, اسیں کّل نُوں جھڑ جانا
ِاه رِستے سمجھوں باهر, اسیں پل نُوں مر جاناں
اسیں جںگل اُنے نکسے هاں,تھوڑھے اکلوں کوجھے نیں
پانیآں ورگی وِرتی ساڈی, بهُتے تاں جی سَوجھے نیں
