ون دیآں چھاواں, پھُّل کبُودی
وکت نُوں رںگت چڑھ گای دُودھی
ٹاهناں دے نال جد وی
پوٹے گھِسریدے
روهی دے وِّچ نّچن
کُّجے مِشری دے۔
راما راما تےری شبری
بھّجی پھِردی هاں بےخبری
مِّدھ-مِّدھ کںڈے
توڑ لِآای بےراں نُوں
سُّچا کر جااَو
ماس-مِّٹی دِآں ڈھےراں نُوں ۔
نَےنیں اُّڈن گھُّگیآں-کولاں
ِاه گّلاں مَےں کِس نا' کھولھاں ?
وںگ ماردی سَےنت
چڑھے تُوفاناں نُوں
هُن تاں چُنّی ڈھک لَےںدی
اسماناں نُوں۔
'تُو درِآاُ دانا بینا'
بھّکھڑے اُّتے نّچ مسکینا
دھرت بنا کے هُجرا
سُورج بالدِآں
رّب ورگے هی هو گاے
رّب نُوں بھالدِآں ۔
رُّکھاں دے وِّچ وڑ کے روایآں
اکلاں توتلیآں نے هوایآں
کاگ پاے نے سُّتے
نںگِآں ٹاهناں 'تے
ِاشک مِلاوے تالاں
رّب دِآں گاناں 'تے ۔
جد اُّچِآں بازاں دے هانی
لںگھن دےس مالوے تھانیں
ٹِّبے بھردے ساکھی
هریآں وےلاں دی
سمجھ کِسے نا آای
تےریآں کھےلاں دی ۔
