مِتراں مُوهوں مِّٹھیآں گّلاں ِاںجے لّگن بھلیآں ۔
دُور کِتے جِاُں, ساںجھ سوےرے بلداں دے گل ٹّلیآں ۔
گھُّپ هنےرے جیون راه لای, چانن چانن ےاداں,
من-مںدر دی هر ِاک پَوڑی واںگ مشالاں بلیآں ۔
مںگویں خُشی دا رُوپ انوکھا, پل دو پل هَے سّجنا,
ٹُںڈ-مُںڈ رُکھ رهِ جاںدے جد پںگھرن برفاں فلیآں ۔
هِجر تِرے دے دُکھڑے اںدر, هر دُکھ ِاںج گواچا,
کِنمِن ورکے بُوںداں جِاُںکر ساگر دے وِچ رلیآں ۔
کِنّے سُورج تَےنُوں لّبھدے رّتو رّت هو لّتھے,
کِنّیآں شاماں وِّچ اُڈیکاں بن بن راتاں ڈھلیآں ۔
مّگھر پوه دیآں سیتل راتاں ساڑن تن جِس وےلے,
بال کے دیوا بیتی رُّت دا نِکل پواں وِچ گلیآں ۔
