باپُو !
مَےں سّچی-مُّچی بھاوےں نهیں
دےکھِآ
پاکپٹن
نا آپنا پِںڈ سلےمکوٹ
نا هی گُآںڈھی پِںڈ
هیراکوٹ
پر مَےں بهُت وار مهِسُوس
کیتا اے
تےریآں اّکھاں وِچ اُه مںجر
جِهڑا تُوں يانی اُمر توں
ساںبھی رّکھِآ سی
مرن توں ٹھیک پهِلاں تیکن
مَےنُوں ےاد هَے
آپنی جنم بھوِاں نُوں
وےکھن دا
تےرا اُه سُپنا
کِوےں اّکھاں 'چوں رگاں 'چ
دوڑن لّگا سی
لهُو دا وهاا بن
چلن لّگا سی
تےرے ساهاں نال
کوای جاپ هو
هاں سّچ باپُو !
اُه تےرا بچپن دا آڑی
سلیم هی سی نا
جِهڑا کھُآاُںدا سی
تَےنُوں سےاُ بےر
جِهنُوں چےتے کرکے
تُوں هُن تک
بھر لَےںدا سَےں اّکھاں
مسوسا جےها آکھدا مَےں
ےاری توڑ گِاَےں
باپُو ! اُه جِهنُوں تُوں کّلا
هی نهیں سارا پِںڈ هی
کھالا آکھدا
پھاتِما کھالا
جیهنے وّڈی بےبے دا
وی کروايا سی جاپا
تے تُوں ِاس دُنیآں دا
سُورج وےکھِآ سی
کِوےں تُوں لڑ پَےںدا سَےں
اُهدے نال
جدوں اُه تَےنُوں بال-اُمرے
چھےڑدی سی
آکھ کے ‘تےرے بابے دا کڑاه کھاساں'
مرن توں ِاک دِهُں پهِلاں
هی تاں تُوں اّکھاں بھر کے
مِّٹی لای آپنی سِّک نُوں
اّکھاں وِچ هڑ کے
آکھِآ سی-اَواے چھوهرا !
مےرا سماں آ گِآ ای
تےرے هّتھ جُڑ گاے
رّب سّچِآ !
اگلا جنم
سلےمکوٹ وِچ
دےویں۔
