مِّٹی توں ِانسان نے بندے, هُںدے ِاّک دِن مِّٹی۔
مِّٹی نال کوٹھے چھّت پاکے, جان مِّٹی نال لِّپی۔
کای مِّٹی دیآں ِاّٹاں لا کے, کردے کھڑھا مکان۔
گھر اُهدا نام بںدِآ, جِّتھے وّسدے نے ِانسان۔
کایآں نے مکان بنا, لاتے شیشے پّتھر رگڑ کے۔
وّڈھ کے رُّکھاں سےج بناای, وِّچ هیرے-موتی جڑتے۔
کوای ِاهناں کوٹھی آکھے, کوای آکھے مهِل نے پااے۔
مهِل کدے نا گھر بننے, جِنّا کهِر ِاه ڈھاهے۔
هِّک مِّٹی دی پاڑ کے تُوں, کّڈھ دھاتُو وستُوآں گھڑدَےں
آپنی جاای جااے فرک کر, کُّکھاں زخمی کردَےں۔
دھرتی تے وِناش والِآ, کِس لای بںگلے پااُںدَےں۔
وّڈھنوں رُّکھاں هٹ جا هُن, مکان نُوں گھر جے چاهُںدَےں۔
مِّٹی هاں تےری خاتر مَےں, هر رںگ ڈھلدی آای۔
پر تُوں بںدِآں آپنی واری, فرزاں مِّٹی پاای۔
کدے سُّٹےں اسمانی دھُوںاےں, کدے پانی گںدھلا کردَےں۔
مهِل ماڑیآں کی کرنے, جد ساه بِن مُّکے گھردے۔
هّتھ جوڑ سرب کرے بےنتی, رُّکھ وّڈھنے بںد کردے۔
کادر آپنی کُدرت نال, بهُتے کھِلواڑ نا جردے۔
مِّٹی نال مکان نے بندے, جیآں نال بندے گھر۔
کُدرت دے کهِر توں ڈر, مِّٹیاے, مِّٹی نا برباد کر۔
