مِّٹیاے نی
دھرت سُهاگنے
تےرے کُّکھ وِچ سُورج سَون
چمکن چںد تے تارے
چور کردی پَون
رُّکھ تےرا ٹُّک کھاںدے
پںچھی ڈالیں گااُن
نی مِّٹیاے تَےنُوں چُّک چُّک مّتھے لااُن
تُوں ساڈی مِّٹی
اسیں تےرے رُّکھ
گود تےری دے مِندے سُّکھ
تارِآں ورگی بن کے بھُّکھ
زهان تےرے تُوں ساڈی رُّت
بھِّجے هںجھُو جاون سُّک
گربھ چوں تےرے تارے آاےے
پربت پّباں هےٹھ وِچھااے
ساگر گھُّٹ بھر پِآس بُجھاای
کّل ِاک رِشم مِلن نُوں آای
هّتھاں 'تے رّکھ دُنیآں ساری
جّگ ماری اُّچی کِّلکاری
تُوں هو گای ساڈی کّل ساری
کھںبھاں بِن اساں بھری اُڈاری
کِّتھے رهِ گای تےری مِّٹی
کِّتھے مےری مِّٹی دھُخ جانا
ِاّک پاسيوں سُورج بن کے
دُوجے پاسے اسیں چھُپ جانا
تُوں مےریآں کھےڈاں مِّٹیاے
کھےڈدِآں اسیں گھر بنااے
جِهڑے ساڈے من نُوں بھااے-
پَےراں نال بنا کے ڈھااے
هُسن تےرے توں گیت لِکھا کے
اّج تےرے نال کھےڈن آاے
کای بناایآں اُّڈدیآں چِڑیآں
هّتھاں دے وِچ پھُّل بن کھِڑھیآں
رںگلیآں پاایآں دھرت تے پِڑیآں
سِخر دُپهِرے ریجھاں چھِڑیآں
پهاڑ تے چٹاناں ڈھاه کے
مںزِلاں وِچ تَےنُوں وِچھا کے
تےری مهِک پھُّل بن جاوے
جد کنی کوای گربھ سماوے
هر سُگںدھ اںبر بن چھاوے
تُوں تاں مےری ماں ورگی اےں
سںگھنی جےهی چھاں ورگی اےں
کھےڈن والی تھاں ورگی اےں
نویں مُهّبت ناںه ورگی اےں
تُوں اےں کِسے بهار دی رُّت
جںمدیں چنّ سِتارے پُّت
ِاه مِلن مِّٹیآں دے سارے
رهِ جانے اےتھے چاا کُآرے
جِهڑے اّج مِلے سن هّس کے
اُه بھلکے نهی مِلنے تارے
کھےڈدِآں دِن رات ٹُر جانے
ٹھّلدِآں کّچے هِّکیں کھُر جانے
رهِ جانے پاے خاب سرھانے
سُفنے آاے تاں ٹُّٹنے تانے
کی تےری تکدیر نی اڑیاے
کھِّچ کوای لکیر تاں پڑھیاے
هِّک تےری توں ارشیں چڑھیاے
روز تَےنُوں خاباں وِچ جڑھیاے
ِاه وےلا کوای سُگںدھ بناایاے
هر دِن رات دی اّکھ چ پاایاے
کن 2 تارے هور سجاایاے
چُّپ هواواں مهِک بن جاایاے
تُوں مےری تاریخ نا کھولیں
اَےوَےں کُّکھ دے دُّکھ نا فولیں
هَولی بول اُّچا نا بولیں
سّچ جے هوٹیں گھّٹ نا تولیں
اےداں هی هُن وکت هَے کهِںدا
چنّ جے پّلے زبر وی سهِںدا
وِچ درِآویں کُوڑ سّبھ وهِںدا
اںبر تاںهیں جھڑھدا رهِںدا
چنّ کول تےرے نا بهِںدا
