مِّٹیاے نی
دھرت سُهاگنے
تےری کُّکھ وِچ سُورج سَوںن
چمکن ارش دے تارے
چæور کردی پَون
رُّکھ تےرا ٹُّک کھاںدے
پںچھی ڈالیں گااُن
نی مِّٹیاے تَےنُوں چّک مّتھِآں 'تے لااُن
تُوں ساڈی مِّٹی
اسیں تےرے رُّکھ
گود تےری دے مِندے سُّکھ
تارِآں ورگی بن کے بھُّکھ
جهان تےرے تُوں ساڈی رُّت
بھِّجے هںجھُو جاون سُّک
گربھ 'چوں تےرے تارے آاے
پربت پّباں هےٹھ وِچھااے
ساگر گھُّٹ بھر پِآس بُجھاای
کّلھ ِاک رِشم مِلن نُوں آای
هّتھاں 'تے رّکھ دُنیآں ساری
جّگ ماری اُّچی کِّلکاری
تُوں هو گای ساڈی کّلھ ساری
کھںبھاں بِن اساں بھری اُڈاری
کِّتھے رهِ گای تےری مِّٹی
کِّتھے مےری مِّٹی دھُخ جانا
ِاک پاسيوں سُورج بن کے
دُوجے پاسے اسیں چھُپ جانا
تُوں مےریآں کھےڈاں مِّٹیاے
کھےڈدِآں اسیں گھر بنااے
جےڑے ساڈے من نا بھااے
پَےراں نال بنا کے ڈھااے
هُسن تےرے توں گیت لِکھا کے
اّج تےرے نال کھےڈن آاے
کای بناایآں اُّڈدیآں چِڑیآں
هّتھاں دے وِچ پھُّل بن کھِڑیآں
رںگلیآں پاایآں دھرت 'تے پِڑیآں
سِخر دُپهِرے ریجھاں چھِڑیآں
پهاڑ تے چٹاناں ڈھاه کے
مںزِلاں وِچ تَےنُوں وِچھا کے
تےری مهِک پھُّل بن جاوے
جد کنی کوای گربھ سماوے
هر سُگںدھ اںبر بن چھاوے
تُوں تاں مےری ماں ورگی اےں
سںگھنی جےهی چھاں ورگی اےں
کھےڈن والی تھاں ورگی اےں
نویں مُهّبت ناںه ورگی اےں
تُوں اےں کِسے بهار دی رُّت
جںمدیں چنّ سِتارے پُّت
ِاه مِلن مِّٹیآں دے سارے
رهِ جانے اےتھے چاا کُآرے
جِهڑے اّج مِلے سن هّس کے
اُه بھلکے نهی مِلنے تارے
کھےڈدِآں دِن رات ٹُر جانے
ٹھّلھدِآں کّچے هِّکیں کھُر جانے
رهِ جانے پاے خاب سرھانے
سُفنے آاے تاں ٹُّٹنے تانے
کی تےری تکدیر نی اڑیاے
کھِّچ کوای لکیر تاں پڑھیاے
هِّک تےری توں ارشیں چڑھیاے
روز تَےنُوں خاباں وِچ جڑیاے
ِاه وےلا کوای سُگںدھ بناایاے
هر دِن رات دی اّکھ 'چ پاایاے
کن کن تارے هور سجاایاے
چُّپ هواواں مهِک بن جاایاے
تُوں مےری تاریخ نا کھولھیں
اَےوَےں کُّکھ دے دُّکھ نا فولیں
هَولی بول اُّچا نا بولیں
سّچ جے هوٹیں گھّٹ نا تولیں
اےداں هی هُن وکت هَے کهِںدا
چنّ جے پّلے زبر وی سهِںدا
وِچ درِآویں کُوڑ سبھ وهِںدا
اںبر تاںهیں جھڑدا رهِںدا
چنّ کول تےرے نا بهِںدا
