مُوںه-زور میںه دا پانی شکتی جتااُن تُرِآ۔
سِرمَور پربتاں دی گردن جھُکااُن تُرِآ۔
جوگی دی پَےڑ تے دِل, جوتاں جگااُن تُرِآ۔
رُّسے هواے پلاں نُوں دِلبر منااُن تُرِآ۔
پںچھی دے آلھنے نُوں بِجلی نے پھُوک سُّٹِآ,
کھںبھیں سُلگدی اّگ نُوں بّدل بُجھااُن تُرِآ۔
وںڈی سی جِس نے گھر-گھر نو-ِانکلاب دی لوا,
کِاُں نھےرِآں دے وِّچ اُه ڈھارا بنااُن تُرِآ?
وگدی ندی دے جل وِّچ کھُردے پاے نے رِشتے,
اّج وکت رِشتِآں دا گَورو بچااُن تُرِآ۔
آپنی پچھان تِآگی کّلھ جِس دے پُرکھِآں نے,
اّج اُه پچھان آپنی لّبھن لبھااُن تُرِآ۔
خُد نُوں جوآکھدےهن, ِانسانیات دے رهِبر,
اُنھاں دا رُوپ اسلی شیشا وِکھااُن تُرِآ۔
تُرِآ جاں ارش مںگن هر ِاّک لای نِآں تد,
سارا جهان اُس نُوں پھاهے لگااُن تُرِآ۔
