مُّدت بااد
پھُّل پّتیآں نے اںبر بُوهے کھولھے
اسمان نُوں مساں ساه آيا
رںگ بدل مُدراواں آایآں
پانی ٹِکے تُرے
مُوںه تّکے ارس نے ساگر دے شیشے چوں
چںگا هُںدا مَےلے من وی
جرا جاںدے دھوتے
داغ نا رهِںدے
کَےدی دیآں لّتاں تے
تےریآں بےڑیآں دے
اُهدا تاں گیت سُر وی بےڑیآں
سلاکھاں پِّچھے اسمان اُهدا سارا
کی پھرک پَےنا هَے اُهنُوں
تےرے کھولھے کرپھِاُو دا
اُڈن لای اسمان نا اجے اُهدا
کروڑاں کھُر گاے مےرے رںگ
کَون موڑےگا
لاڈلِآں دے ٹُّٹے کھِلَونے
گُآچیآں کھےڈاں کِںج پرتنگیآں
رُّکھ هواے نِرموهے
بھُّکھاں ترسدیآں
ساگر پِآسے
سُّکیآں ندیآں وهِن اُڈیکن
ڈرن پُّت ماواں توں
کُّکھاں موه نا کشیدن
نیر مِلن تاں پِآساں لَے کے
کبراں دے مُوںه هواے وّڈے
مهِبُوب دی گھُّٹ گلوّکڑی نُوں ترسی دھرتی
مُّکھ تّکن نُوں شیشے
