مُّدت توں هی آساں سن اُسنے ساڈے آنا هَے ۔
پر آاُںدا هی بول پِآ ‘جانا هَے مَےں جانا هَے۔'
اُهدی هِرس مِٹے کِّداں اُهدا پےٹ بھرے کیکن
سبھ توں رِسوت کھا کے جو پھِر وی بھُّکھن-بھانا هَے۔
جاهِد مَےنُوں مِلِآ سی ِاک دِن اَےسی مهِپھِل وِچ
مَےں وی اُس توں کانا هاں اُه وی مَےتھوں کانا هَے۔
ِاه چّکر هَے کی چّکر ِاه مںجِل هَے کی مںجِل
کل جِس تھاں توں آاے ساں کل اَوتھے هی جانا هَے ۔
ساکی دے نَےنوں پی کے مست رِها کر رِںدا تُوں
مَےا جِهڑی تُوں پیںدا هَےں اُسنے تَےنُوں کھانا هَے۔
ساکی تے مَےا نِںد رِهَے هُور تے کَوسر دا گاهک
وِچوں جاهِد کانا هَے اُتوں بیبا رانا هَے ۔
راگ کُوےلے دا جِّداں جانا اّلوکار تِرا
وَےسے تاں ِاس دُنیآ توں ِاک دِن سبھ نے جانا هَے ۔
جاهِد تےری جنّت تاں ِاک کھِّدو هَے لیراں دی
ِاه ِاک کھام-کھِآلی هَے اَےوےں تانا بانا هَے ۔
ےاراں نال بهاراں سن هُن ‘همدرد’ کھِجاں آای
اُه وی اُسدی رهِمت سی ِاه وی اُسدا بھانا هَے ۔
