مُهّبت بااد کد رهِںدا اے بںدا, کُجھ کرن جوگا۔
مُسیبت سهِن دے کابِل, نا پیڑاں نُوں جرن جوگا۔
هُنے هی ورت لَے, زُلماں دے هتھکںڈے, جو تےرے هن,
نایں رهِنا سدا مَےں, پِآر هرجانا بھرن جوگا۔
جفاواں تےریآں کیتَے, مےرا ِاںج هَوسلا پیڈا,
نهیں بچِآ کوای کارن, کِسے کولوں ڈرن جوگا۔
وفا وِچ هوش نُوں جزبات کر دےںدے نے, ِاںج لُولھا,
تلاتم وِچ نهی رهِںدا, جِوےں تارُو ترن جوگا۔
هزاراں بِرکھ جںگل وِچ, پُںگردے تے نِسردے نے,
کوای وِرلا هی رُّکھ هُںدا اے, هر مَوسم جرن جوگا۔
غریبی ِاس ترھاں ِانسان نُوں, لاچار کردی اے,
نا رهِںدا سردیآں وِچ جِس ترھاں, جھرنا جھرن جوگا۔
گای جکڑی جوانی, جد توں روٹی دے رُجھےوےں وِچ,
رّجواں وکت مُڑ مِلِآ, نا تَےتھو اَودرن جوگا۔
کدی خابیں, مَےں ماایآں پِںڈ دیآں نُوں, آکھدے سُنِاَے,
شرارت کردِآں مُںڈِآں نُوں, ٹُٹ پَےنا, مرن جوگا۔
مےرے ارمان اُّمیداں, اَوه جِّت کے لَے گِآ سارے,
نا چھّڈِآ اَوس مےرے کول 'اشرف' کُجھ هرن جوگا۔
