اَےدھر کنکاں اَودھر کنکاں,
وِچ کنکاں دے بُور پِآ,
مُٹِآرے جانا دُور پِآ۔
هُن بھُّل جانیآں نے کھِّدو دیآں بّچیآں,
هانناں سهےلیآں جو گِّدھے وِّچ نّچیآں,
سَوهرِآں دے نِّت نِّت پکنے پرَوںٹھے کُڑے,
پےکِآں دا ٹھںڈڑا تںدُور پِآ !
آلے وِچ گُّڈیآں پٹولے نے اُڈیکدے,
راںگلے پںگھُوڑے تےری ےاد وِّچ چیکدے,
تےرِآں تے هّتھاں وِچ مَولیآں کلیچڑے تے
سُوها سُوها ڈُلھدا سںدھُور پِآ۔
اُٹھ اُٹھ تکدے نے گلیآں دے کّکھ نیں,
تےرے اُّتوں موتی وارے ِاّک ِاّک اّکھ نیں,
کھِڑ کھِڑ هسدا اے سَوهرِآں دا وِهڑا اّج,
ماپِآں دا روںدا اے گرُور پِآ ۔
تےرے بِناں کھُوهاں دیآں ٹِںڈاں نے پِآسیآں,
تےرے باجھ پّتناں تے چھاایآں نے اُداسیآں,
ڈھاکاں اُّتے گھڑِآں نُوں رّکھ کے اُڈیکدا ای,
سکھیآں سهےلیآں دا پُور پِآ ۔
ڈھُک چُک بُوتھیآں نے وےکھ رهیآں مّجھیآں,
تےرے هی پِآر وِچ گوریآں نے بّجھیآں,
مهِںدی والے چّپے هّتھاں وِّچوں جاںدے وےکھ هُںدا,
لّک اے مدھانیآں دا چُور پِآ ۔
لُک لُک روںدی پای اے تےری اّج ماں نی,
دو دِن هور مان جاںدیاَوں ِاه چھاں نی,
پر تَےنُوں بدو بدی کھِّچ کھِّچ لای جاںدَے,
تےری هی جوانی دا کسُور پِآ ۔
باری وِّچ ویراں دیآں وهُٹیآں کھلوتیآں,
هںجھُوآں دے نال جِنھاں چُنّیآں نے دھوتیآں,
ِانھاں وی تے تےرے واںنگُو چھّڈ دِّتے پےکڑے نے,
مُّڈھ توں هی ِاهو دستُور پِآ ۔
دِّتا اے سںجوگاں تَےنُوں ڈولی دا ِاه هُوٹا نی,
تےرے باجھوں سُّک جانا تُلسی دا بُوٹا نی,
چںد نُوں وی سونے دیآں چھمکاں اے مار رِها,
گھُںڈ والے مُکھڑے دا نُور پِآ۔
مُٹِآرے جانا دُور پِآ ۔
