مُّٹھی ’چ نا لَے جُگنُوں, تِتلی دے توڑ نا پر۔
رںگاں نُوں کَےد کرنا, مَوسم دا هَے نِرادر۔
رستے سوےر دے وِچ, تُوں کںدھ بنکے نا کھڑھ,
جھّکھڑ اُڈا لِجاںدے, فَولاد دی وی چادر۔
شبداں دے بںب لَے کے, اُسنُوں تُوں توڑ دِّتا,
جو پُل اُسارِآ سی, مَےں دوستی دا مر مر۔
درِآ نُوں بنّھ لا کے, تُوں روک نا سکےںگا,
ِاس نُوں اُڈیکدے نے, لهِراں بھرے سمُںدر۔
جِسدی نا سی زُباں هی, نا بُّله فرکدے سن,
اُه کھاک پھُّل سُوهے, لَے کے گای هَے در در ۔
مِّٹی دے وی چراگاں توں هَے بدن ِاه کھستا,
‘اجمےر’ برسدے نے تےرے چُفےرے پّتھر۔
