نا جیوے جِںدگی ورگا, نا گايا ساِاری ورگا۔
اساں تاں هر گھڑی مَوسم هںڈھايا کھُدکسی ورگا۔
جدوں وی ےاد آاُںدا هَے کِوےں تڑپا جِها جاںدَے,
تھلاں دی بات پااُںدا سی جو اُه چِهرا ندی ورگا۔
اجے هاسِل نهیں هويا تدے هاں آکھدے ساِاد,
کوای مےوا نهیں کِدھرے مُهّبت دی کھُسی ورگا ۔
مَےں اُس دِن توں هی سمجھاںگا کِ مَےنُوں مِل گای مںجل,
کوای جد آدمی مِلِآ نِرا بس آدمی ورگا۔
مَےں ڈِّٹھا اُس دا چانن هی وَےری هَے دھُروں اُس دا,
وِچاری وےسوا چِهرا هَے جِس دا چاںدنی ورگا۔
مَےں لوکاں دے گُناهاں دی سجا هّس هّس کے بھوگی هَے,
کوای آلم نهیں کِدھرے مےری دیوانگی ورگا !
تےرا چِهرا کِسے ساجِس دا دم بھردا پِاَے 'کےسی,
کوای چاتر نهیں مِلنا تےری بےچارگی ورگا ۔
