نا غم کر جے تِرے تارے چُرا لیتے هنےرے نے۔
نوےں سُورج نُوں لَے آاُنا هَے پھِر مُڑدے سوےرے نے۔
بهاںگے تےرِآں خُشبُو بھرے ساهاں دی چھاوےں وی,
اجے گرداں بھرے ماهَول دے چابک بتھےرے نے ۔
کِسے نُوں مِلن توں پهِلاں تُوں ِاس گّل دا بچاا رّکھیں,
اجے پھُّلاں دے هّتھ چھوٹے تے کھںجراں دے لںمےرے نے۔
جدوں نا گل کوای لّگے تاں بّس دیوار گل لّگے,
سفر دُّکھاں دے وِچ تُوں هادِسے کَےسے بکھےرے نے۔
نهیں ساگر اتے اسمان دے هی درمِآں چّلدے,
بدن وِچ آپنے وی شُوکدے تُوپھاں بتھےرے نے۔
