نَےن کٹورے جگ وےکھن نُوں,
چِهرے تاایں سجااے نے
رّبی رںگ وےکھ سوهنِآں
رںگ سارے کُدرت جااے نے
رںگ پتجھڑ, گرمی, سردی دے
رںگ باگیں مست بهاراں دے
رںگ بےلے پربت پھُّلاں دے
رںگ سُوه اّلڑ مُٹِآراں دے
رںگ هری بھری هرِآول دے
رںگ اُڈدیآں کُوںجاں ڈاراں دے
رںگ ساماں دیآں اُڈیکاں دے
رںگ سُبه دیآں سرساراں دے
تےرے نال کھڑا کوای اَےپر
اُه وی سبھ کُّجھ وےکھ رِها هَے
تےری تّکنی, لِکھنی اُسدی
اُه لِکھدا تےرے لےکھ رِها هَے
خُوب هَے نَےناں دا نجرانا
جِس دِّتا اُهنُوں بھُلاایں نا
چھوڑ کے ‘اُّپل’ جوت دا چسما
هور کِّدھرے سیس جھُکاایں نا۔
