نَےن مےرے سُنّیآں راتاں 'چ وی نے جاگدے,
ٹُٹدے آکاش اُتوں مَےں سِتارے وےکھداں ۔
راخ دی ڈھےری کهانی سُپنِآں دی دّسدی,
سِسکدے هواے نِت هی مَےں چاا کوارے وےکھداں ۔
پَون ٹھںڈھی اّج اںگاں مےرِآں نُوں پّچھدی,
رُّکھ سُّکے واںگ کیکر زِںدگی ویران هَے ۔
نُور دی کوای کِرن نےڑے نا مےرے ڈھُّکدی,
چنّ باجھوں کی بھلا ِاه سّکھنا اسمان هَے ۔
مےریآں نزراں 'چ تردی, اّج تیکر اُےه گھڑی,
بُّت تےرا نھےریآں واٹاں 'چ کِدھرے کھو گِآ ۔
هِّک اںدر شُوکدے ارمان سُوهے سَوں گاے,
پَےر هاتھی دا جِوےں کِ پھُّل سُّچے کوه گِآ ۔
کدے ِاهناں اّکھیآں 'چ لِشکدی سی سترںگی,
اّج ِاه برسات واںگُوں کِس ترھاں نے وهِںدیآں ۔
هُسن اتے ِاشک دے مّتھے سِآهیآں جںمیآں,
اّج راتاں وی کھِزاں دی نے کهانی کهِںدیآں ۔
چھنکدے هواے هاسِآں دی مَوت ورگی چُپ هَے,
چهِکدے هواے پںچھیآں دے کھںبھ کھوهے گاے نے ۔
سرگھیآں ِاه کهِکشاں, ِاه پهُ-پھُٹالے رںگلے,
سُهج دے ِاه چِنّھ سارے کِںج کوهے گاے نے ۔
کلپناں دے کھںبھ ٹُّٹے, چّلیآں جاں نھےریآں,
هّسدی هوای زِںدگی وی لاش بن کے رهِ گای ۔
پَےر جِهڑے مںزلاں ول اُٹھدے سن هر سمےں,
اّج اُهناں نُوں جِوےں زںجیر کوای پَے گای ۔
هُسن بھُّکھا, کِرت بھُّکھی, وِلکدی هَے زِںدگی,
سّدھراں دروےش واںگُوں هّتھ اّڈی روںدیآں ۔
دھرت ساڈی دے چِراں توں بُلھ سُّکے هواے نے,
اںبراں توں خُون دیآں نے گھرالاں چوںدیآں ۔
پُچھدا هاں مَےں تُهانُوں زِںدگی دے آشکو,
سّکھنے کی آس مےری دے بنےرے رهِنگے ?
ِاںج هی کی پِآر دی کتلام هُںدی رهےگی ?
ِاںج هی کی ِاه اُڈیکاں تے هنےرے رهِنگے ?
