جد تھاں تھاں اُّتے پاپیآں نے,
زور آپنا دّسِآ۔
دےوی دے موڈھے چڑھکے دَےںت,
کھِڑ کھِڑا کے هّسِآ۔
چهُں پاسِآں تے چھا گای,
تد کالی سِآه مّسِآ۔
نےکی تے سّچ دا دےوتا,
کھںبھ لا اُتاںه نُوں نّسِآ۔
جا کے پربھُو داتار نُوں,
وِتھِآ سُناای اَوس نے۔
دُنیآ دے اتِآچار دی۔
پھوٹو وِکھاای اَوس نے ۔
مےرے پربھُو داتار جد,
هالت سُنی سںسار دی۔
اُس گھور اتِآچار دی,
دُکھیآں دے هاهاکار دی۔
کرِپا کری کرِپال پربھُو,
نانک نُوں جگ وِّچ گھّلِآ۔
جِس پاپیآں نُوں هوڑ کے,
زُلماں دا جھّکھڑ ٹھّلِآ ۔
ولیآں دا مان توڑِآ,
سّجن جِهاں نُوں وّلِآ ۔
کر کے درس اُس نُور دے,
کابے دا نُور هّلِآ ۔
ولی کںدھاری تے سّجن ٹھّگ نُوں,
سِّدھے رستے پايا۔
تپدا کڑاها کَوڈے دا,
ٹھںڈا کر وِکھايا۔
دُکھیآں دا مددگار اّج,
کالُو دے گھر وِّچ آيا ۔
جِس نے چڑھے “تُوپھان” 'چوں,
بےڑے نُوں بنّے لايا ۔
