(پرتھم اُداسی دے آرںبھ وےلے, بھاای مردانے دی نزروں)
اّج ونکھںڈاں نے ٹهِکیآں
کُّل دھرت نُوں چڑھِآ چاا
اّج مےگھ دھُوسرے چھٹ گاے
تے چھتر گِآ نِںبلا
اّج سُّتی مِّٹی جاگ پای
تے جاگ پاے درِآ
اّج رّکڑاں دی کوای هِّک 'تے
گِآ مهِک دا اّکھر واه ۔
اّج سّبھو چسمے بهُلیآں
سبھ جھرنے رهے مستا
گاے پربت گِریآں چوٹیآں
هو گِّٹھ گِّٹھ هور اُتاںه
اّج ون وِّچ هِرنی سُو پای
تے لِشکن لّگ پاے گھاه
اّج نِّکھر آاُنا کھِّتیآں
تے چڑھنا چںد نواں ۔
اّج اّڈیآں نّچن لّگیآں
تے نَےن گاے سُلپھا
اّج جٹاں جٹُورے بودڑے
گاے بِن تےلوں تھِںدِآ
اّج پونیں کھُریآں مِسریآں
تے مِّٹھت ودھدی جا
اّج روهیآں هو کے بَوریآں
لِآ چوگ سراِارا پا ۔
اّج دھُّپاں دھِآن دھرےںدیآں
پڑھ ورتمان گُٹکا
اّج مَوسم نے مِجرابڑے
لاے اُںگلاں دے وِّچ پا
اّج پَون سریه دی ڈالیاے
رهی پھلیآں نُوں چھنکا
پاے اّڈیآں چُّک چُّک وےکھدے
اّج کِّکراں تے پھرماںه ۔
کهِںدے واٹ لںمےری ماردا
ِاّک سادھُو لںگھ رِها
جیهدے منیآں مّتھڑے ساهمنے
گاے سُورج وی کچِآ
جیهدی پانی بن گاے آرسی
کی آرسیآں دی تھاه
جو برهم-جنےاُو پهِندا
سُوتر نُوں دُور وگاه ۔
جو لّلی اُمرے چّلِآ
پاںدھے نُوں پڑھنے پا
جو اّتھرا هی البےلڑا
جیهدے سیس بھُجںگی چھاں
اَوه بےدڑیآں دا چھوکرا
جو ڈاڈھا بےپرواه
جو چُگدا رّب کیآں روڑیآں
جیهدا نانک نام پِآ ۔
اّج تُرِآ سِدکی جوگڑا
چانن دا دیپ جگا
اَوهدے اُّڈنے پَےر چھبیلڑے
تے پِںجنیآں نُوں چاا
کی آکھاں اَوهدے بابتاں
مےرا تن جاوے کںڈِآ
تے من دی ڈُوںگھی دھرت 'تے
ِاّک مور جِها نّچدا ۔
اّج پرم-دُلاری نانکی
کھُد موڈھا تھاپڑِآ
اّج رّبی ساج ربابڑی چوں
سبداں لَےنے ساه
هُن سبھ ترےڑاں لِّپ کے
سبھ ٹِّبے دےنے واه
اّج بھرے پںجاب دی ولگنوں
جِاُں اُّٹھِآ آپ کھُدا ۔
مَےں تےرے پَےریں نانکا
کُّل جیون رّکھ لِآ
تے تےرے پَےروں اُّڈیآں
دھُوڑاں نُوں چّکھ لِآ
مَےنُوں چهُں کُوٹیں هی جاپدا
بّس تےرا اکس جِها
ِاّک ریجھ کرے دِل نِّتری
تے لَےںدا ِاّک سُپنا ۔
جِّتھے ےسب مِلےںدے سُّچڑے
تے کُرم وگے درِآ
تےری بُّکل دے وِّچ پاتِساه
مےرے نِّکل جاون ساه
مےرے تن دا چولا اُّڈ کے
جد رل جااے وِّچ هوا
تاں هوا 'چوں اُّٹھے گُوںج وے
نانکوا ! نانکوا !
نانکوا ! نانکوا !
