اُّڈدیآں پںج کّکِآں دی
اَوٹ هےٹھاں شِّدتاں
اُّٹھے گُرُو گوبِںد سِںگھ
جِّتھوں دی تاڑی مار کے
مِّٹی نے نکشا تّکِآ
لوهے دی نںگی دھار دا
بدیآں دے کھےمے پُّٹ کے
انکھاں دے چِّلے چاڑھ کے ۔
بازاں دے بھُوسل کھںبھ توں
جھڑدے نے اَوتھے پھلسفے
تے بهِںدیآں نے کوریآں
رُّتاں پلاتھی مار کے
تردیآں نے جامنی چُّپاں
هوا دی کاںگ 'تے
روهی دے راگی باورے
جھُوںمن سُراں دی تار 'تے ۔
جد وی هَے آاُنا بّکیآں نے
سیس لَے کے باپ دا
کالے سِآه پَےںڈِآں نُوں
چانناں وِّچ رںگنا
رےتا وی بھر کے چُںگیآں
پَوناں دے اُّتے بهِ گِآ
تے آکھدَے کِ ستِگُراں نے
اّج وناں 'چوں لںگھنا ۔
جد پیںدیآں تاں اّک دے
ڈوڈے دا رس هی پیںدیآں
جد لااُںدیآں سِرهانا
اےهے ٹِںڈ دا هی لااُںدیآں
راتاں نے هّدوں ٹھںڈھیآں
پَےراں 'چ سُولاں پُڑدیآں
ماچھیواڑے دِآں جںگلاں وِچ
کھالساای مستیآں ۔
نِروَےر هَے, شاهکار هَے
تیراں دا اُه آکار جو
کےول وِناشک هی نهیں
نو-رُّت دی ٹکسال هَے
کلم-اے-دسم دی نوک 'چوں
سُرکھی جو کھِںڈ گای بےلیاَو
ِاه وگ رهے پانی اُهناں هی
کِنکِآں دی جھال هَے ۔
ڈُوںگھی دھرت دی 'واج نُوں
سُننا هی سِّکھی دھرم هَے
چارے دِساواں جُڑدیآں
اُهی گُرُو دا دُآر هَے
پانی دے کّچ 'تے اُّسرے
دھُّپاں دے بُّت هی تکھت نے
سُورج دا چانن هّد هَے
کُّل جگت هی پرِوار هَے ۔
ِاه کِس دا جُّسا لِشکدَے
ساڈے وِهڑِآں دی دھُّپ 'چوں
ِاه کِس دا چولا بن گِآ
ساڈے سِر اُّتے اسمان بای
اُه کَون سی جِس دے مگر
تُر پاے سی پَےڑاں پُوجدے
کلگی, نگارا, چاننی
جھںڈے, تخت, کِرپان بای ?
گوبِںد هی هَے ساڈِآں
آجاد ساهاں دی لڑی
گوبِںد هی ساڈی جُباں دا
سبھ توں اُّچا واک هَے
گوبِںد هی سُّکا, سکھت
گوبِںد هی تر, مکھملی
گوبِںد اّک, سںدل, هوا
ٹھُوٹھا, سِںگھاسن, کھاک هَے ۔
