نویں ِاه ریت نا چّلی وے لوکو ِاس جمانے ‘تے۔
سِکاری رّکھدے آاے نے چِڑیآں نُوں نِسانے ‘تے۔
تُسیں کاواں دے واںگُوں لڑن جوگے رهِ گاے لوکو ,
اُه سِآنے سّپ کُںڈلی مار کے بهِگے کھجانے ‘تے۔
تُهانُوں دھرم توں کُربان هونا دّسدے نے جو,
اُهناں نے رّکھِآ ِاکھلاک نُوں آپنے نِسانے ‘تے۔
پڑھااُںدی نا سِآست جے تُهانُوں پاٹھ نپھرت دا,
تُسیں وی نّچدے هُںدے مُهّبت دے ترانے ‘تے۔
تُوں جِنّاں توں سُنهِری سُپنِآں دی آس رّکھدا هَےں,
پھلُوهے سُّٹ نا جاون اُه تےرے آسِآنے ‘تے۔
تےرے هرپھاں دیآں دو چار کنیآں هی نهیں کاپھی,
لهُو هی کارگر هووےگا هُن تاں ِاس ویرانے ‘تے۔
