مےرے گھر دی سڑک توں پار
نِپّترا بِرچھ بےمَوسم کھڑا هَے
اُهدے ٹاهناں نے پھُّل-پّتر
سدا لای جھاڑ دِتے نے
اُهدے چِهرے تے هُن مَوسم مُتابک
مُسکنی بِلکُل نهیں اُگدی
مهاں مُکتی دا ور جاں سراپ
لَے کے جی رِها هَے
اُهدے ٹاهناں دے نِت-نںگےج تے
پںچھی کوای جے آ کے بهِ جاوے
اُهدی کِسمت نهیں
پل چھِن سرم کے جھُول هی جاوے
بِرچھ کی هَے –
جِوےں مُورت کوای پُورن
کلادھرمی چِتےرے دی
چِتےرے دا هُکم :
هَے جِوےں جنمو, اُوےں جیوو
مرن تیکر سدا ِاکرس رهو, ِاک بھاو تھیوو
ِاهنُوں تّک کے
مےرے تن من 'چ تھرهر جاگ اُٹھدی هَے
مےرے ورگے نِپّتے وےکھ کے
ِاس دا کوای پّتا کدے چںچل نهیں هُںدا
ِاهدے تن چوں مَےں ِاس دے من 'چ
بِلکُل جھاک نهیں سکدا
نِپّتے نںگ دا اُهلا بڑا هَے
مےرے گھر دی سڑک توں پار
نِپّترا بِرچھ بےمَوسم کھڑا هَے
