نِّت نِّت دا اے سوگ نِماشاں پایآں دا
دِل نُوں لَے گِآ روگ نِماشاں پایآں دا
کُّجھاں نُوں پِآ مارے خَوف هنھےرِآں دا
کُّجھاں نُوں اے توگ نِماشاں پایآں دا
وےلے سِر تے تُوں وی کّتِآ, سیڑِآ نایں
هُن پای بھوگن بھوگ نِماشاں پایآں دا
بھورا بھورا کر کے جُّسا چھّڈ جاںدا اے
ےاداں دا سںجوگ ! نِماشاں پایآں دا
بھولِآ پّکھُوآ, کر کوای فِکر ٹِکانے دا
نا پِآ چوگا چوگ نِماشاں پایآں دا
لُّگ ملُّگی ڈھوک تے کّل مُکّلی نُوں
وےلا کردا جوگ, نِماشاں پایآں دا
لےکھاں دے اسمان تے تارا هِّک وی نایں
کریاے کی اسروگ نِماشاں پایآں دا
آبِد سَوڑاں بھیڑاں ’چ هُن کی کردے نےں
آپنے نال دے لوگ نِماشاں پایآں دا ?
