نُور-پوس بول ِااُں چھِپ گاے,
پتا نهیں کِس پاسے۔
پھجر دے سادِک رںگ اُّجلے,
سهِمے دےن دِلاسے۔
گھاِال مِرگ, وِنّھیآں کُوںجاں,
اَوه روںدے گھر آایآں;
بُوهے اُهلے سُناں مَےں کھڑھ کے,
کِسے رُکان دے هاسے۔ (1)
اُجڑے نگر کھڑے بر-چھاتی,
جین جھناں دے بےلے۔
جھُںمر چھّڈ پَون پردےسن,
کھںڈراں دے وِچ کھےلے۔
دھُوڑ روِا آکھدی مَےنُوں :
“جا گھر آپنے ویرا۔”
“بار بِگانڑے هواے بھَےنے,
وِچھڑ گاے جد مےلے۔” (2)
روهیآں دے وِچ سَےنتاں مارن,
ناجک پتلیآں ناراں۔
نِگاه نُوں پّچھ پّچھ کے سیون,
سرکڑِآں دیآں واراں۔
بُںبلاں اُّتے هَوکے لَےںدیآں,
بهِ دروےس سمیراں;
کِهڑے کاپھلے لهُو دے دیوے,
چھڈ گاے وِچ مجاراں۔ (3)
ساگ رِنّھدیآں چُّلے کولے,
سُوت اٹےرن رنّاں۔
“پاوے نال کال دے جم نُوں,
کهے چھنّار : “مَےں بنّھاں۔”
سالا رُوه بنباس ن پاویں,
رون بُّڈھیآں ماواں;
“دیوا سهِج بلے وِچ کّتک"
'واج پوے مَےں کنّاں۔ (4)
ساه مِرے گِن گِن ونجارن,
بَےٹھی هوا نُوں پھولے۔
پھجر دیآں راهاں دے اُّتے
چاک مِلے, ن بولے۔
جِس بےلے وِچ اُمر گواای
پَےڑ ن اَوتھے مےری,
آلم کُل سںنجان لوےگا,
داگ لهُو دے چولے۔ (5)
بالپن دے مّتھے آکھِر
ڈھُوںڈے جکھم نسیباں۔
بهُت هَےران هواے سرمِںدے
لب سی لاے تبیباں۔
“گُناهگار کَون نے تےرے
کُوک کِها کُل چاکاں,
نِگاه ماسُوم اُٹھی جد مےری
بھر لاے نَےن گریباں۔ (6)
جھُںمر دے پَےںڈے وِچ کِدھروں,
هَول کارواں سُّتے۔
باج جھپٹ پوےگا کھُونی,
پیںگھ چڑھی کِس رُّتے !
جرس دی گُوںج سُنیںدی نبھ 'چوں,
ن اسوار ن ڈاچی;
جم دی پَےڑ دے پِّچھے نّسن,
کِسے ولی دے کُّتے۔ (7)
ِاک سُںنجے ٹِّلے 'تے چڑھ کے,
جھات دےس ول ماراں۔
ِاک مسیت دے کھںڈراں اُّتے,
دُآ کرن مُٹِآراں۔
مُّدتاں هوایآں ارس دےکھدے,
کَون کھاک دا بےلی;
کھاراں-وِنّھے پَےر برِها دے
چُںمھے نبیآں ےاراں۔ (8)
بار دےس ول تُرِآ جاواں,
لںگھے ورھے مهینے۔
مارُو جھّکھڑاں وِچ نے ڈِّگے,
راںجھن ویر دے چینے۔
روه جبل وِچ کاسا کھِںڈِآ,
رُلدے هیر دے هَوکے;
کَون کهے سهِتی نُوں جا کے
“کر کُجھ ادل هُسینے۔” (9)
دےس مِرا, پر دِسدا نهیاُں,
بھےد ن دےوے لوای۔
تھل درِآ پهاڑ توں اّگے,
کَےد هوای ارجوای۔
رات پھرےب دی دےس مِرے نُوں,
هوت دے واںگُوں لَے گاے;
برِها کُوک رِها روهیآں وِچ,
ادل کرے ن کوای۔ (10)
مَےں سُنِآں کِ کِسے کِسے راه,
ساںبھ کے رّکھے چھالے۔
ن کوای رُّت برِچھ ن پانی,
جُگنُوں کرن اُجالے۔
کےچ دُور گُپھا وِچ لٹکے,
سماں وی اَوتھے کَےدی;
اّج نِآں کرن گُر مےرے,
سدا رهِن جو کھِآلے۔ (11)
چانن گُراں دا دِسدا اَےپر
اٹکاں ! جلاں ! مَےں ساهوےں;
کِوےں مِلن سُورج نُوں جا کے
برِها دے پرچھاوےں ?
دےس بابلے دا پِآ کھُردا
جِوےں پّتن درِآ دے,
گُراں دے بول ماردے چھّلاں,
ادل مِلن کِس تھاوےں ? (12)
“سارے جّگ توں سوهنی کُڑیاے
تُوں بےکھبر ِاکّلی۔
سیںه کهِر دے گھاٹ 'تے بَےٹھے
تُوں بےکھَوپھ هَےں کھّلھی۔”
“دےس ماهی دا مَےں ماهی دی
کرن کی کھُونی لسکر ?
بار دا ِاسک سیس 'تے چا کے
مِلن پیر نُوں چّلی ?'' (13)
کهے : “بِجلیآں نال کھےڈ کے,
تںد مَےں پااُںدی جھّلی۔
هڑھاں دے کّپر چیر کے وےکھاں,
ماں دی نجر سُوّلی۔
پَےڑ پُرانی وِّچوں جے تُوں,
سِدک پچھانے, جانا-
وربھںڈاں دے رِجک دی بولی,
بھےد بھرے وِچ بّلی۔” (14)
رات پای مَےں آتن ساهوےں
کھڑا جا بھُّکھا بھانا۔
کُڑیآں هّس پایآں تک مَےنُوں,
پُّچھن “تےرا ٹِکانا ?
دس اجنبی بول تےرا کوای,
ِاس جُوه وِچ امانت ?
لںگھِآ در تُوں جِس 'تے دِںدا,
پهِرا ناگ ستانا۔” (15)
مَےں آکھاں کِ “ناگ نال سی,
ڈںگ هجاراں کھّلھے ۔
مےرے دِل دیآں کال-گُپھاواں
ڈھُوںڈ رهے اُه جھّلے۔
پهِرا بدل لَےن لای جد مَےں
ول درواجے هويا;
مَےنُوں پار لںگھاون دے لای
راوی بھےجے چھّلے۔ (16)
سُن کے روِا هّسیآں سّبھے
اُه بنباسی کُوںجاں۔
هر ِاک تںد 'تے راوی دا من
گُوںج رِها وِچ مُوںجھاں۔
کھاب دی بهُت مهین چاننی
اَوڈھ ترِںنجن بَےٹھی;
مےرے گُناهاں دے مستک 'تے
سُٹدی ٹھںڈھیآں بُوںداں۔ (17)
پل وِچ اُّٹھ گِآ رو ترِںنجن
کھور موریآں واٹاں۔
کر سلام اُڈ گایآں هُوراں
گُںم هوایآں وِچ راتاں۔
پںکھی بِرکھ ندی دے پانی
جامن بنے ن مےرے;
سُںنج وِچ ترِںنجن دے هںجھُو
جاں راوی دیآں باتاں! (18)
اّدھی رات مسجِداں روون
پرے پرے وِچ روهیآں۔
بار دےس وِچ سُوپھی رُلدے
ڈھُوںڈن 'واجاں کھوایآں۔
“کُل جمین هَے مسجِد تےری”
کِها نبی نے دُوروں;
باگ پُرانے سُن ِاه جِںداں
هّسیآں هّس کے روایآں۔(19)
مَےں کِها: “ِاه هّسن رون 'چ
بھےد کُهن هَے کِهڑا ?”
'واج آای هّسو ? کِ دھُر توں
مِلِآ هّک اُچےرا ۔
نبی دے بول 'چ سِّک جِمیں دی
بھری هوای پر جِنّی,
رواے هاں ِاس ِاسک نهیں پااُنا
وِچ نماجاں پھےرا۔ (20)
اّدھی رات اُمر دیآں پیڑاں
پیںدا ےوگی وےکھاں۔
کهے : “کون کُںٹ مَےں جاواں
کون دےس دے بھےکھاں۔
رِّدھاں سِّدھاں رُس گایآں نے
سڑ جاواں جد اُّڈاں;
دھرت نُوں کدے نجر ن آون
اجب ےوگ دیآں رےکھاں۔ (21)
مَےں کِها : سُن جوگی راه دے
ڈُّبے تےرے کھجانے۔
ن رو دھنی سِّدھیآں دے تُوں
ساڑ کھںبھ اسمانے۔
پھجر دے آسن بَےٹھ کے بھر لَے
جھِںم جھِںم کردا کاسا,
چِڑی چُوکدی ساںبھ کے رّکھے
راهیآں دے نجرانے۔” (22)
سِّدھ بگاای دے ٹِّلے توں
جھات بار ول ماراں۔
کِسے کھلا دی سُنّ جهِر وِچ
ساں ساں کردیآں هاراں۔
سُّکے بوهڑ دی ٹیسی بَےٹھی
گِرجھ وےکھ رهی مَےنُوں,
نانک دے پںجے 'تے لِسکن
مَےںڈیآں مِّٹھیآں باراں ۔ (23)
سِّدھ بگاای دے ٹِّلے توں
تپ تپ لهِںدیآں لوآں۔
ےوگ انںت ناتھ دا سُنّا
جاگے سِدک ن, روآں۔
جِهلم دیآں لهِراں دے نےڑے
ِاک اجنبی کاسا;
کِهڑی کھَےر پااُن وِچ پانی
کوای ن دےںدا سوآں ! (24)
بال ناتھ دے ٹِلِاُں دےکھاں
کھالی بےلے بنّے۔
سُّک گاے چِراں دے لااے
باگ جو هنّے هنّے۔
اُس جُوه دے اسوار نے سُّتے
برِهُں-کںدیل بُجھا کے
جِهڑی جُوه دا اّتھرُو لوچن
نَےن ماواں دے انّھے۔ (25)
توڑ ناگ دے پهِرے کھُونی
سُّکے باگ نُوں جاواں۔
راوی دے اّتھرُو دا پانی
باگ مںگن تاں پاواں۔
ڈںگ کڈھا اّپنے 'چوں جِس نے
ڈّسے مےرے وّڈےرے,
سیںه باج اسوار نُوں اَووےں
روِا روِا گل لاواں۔ (26)
