روز اُه اُس کبر 'تے آيا کرے ۔
بال کے دیوا مُڑ جايا کرے ۔
نُوراں اُس دا ناں پر دِل دی سِآه,
سِآه هی بُرکا رےشمی پايا کرے ۔
آکھدے نے وِچ جوانی گِرجھ اُه,
نِّت نواں دِل مار کے کھايا کرے ۔
کّٹدی ِاک رات اُه جِس آلھنے,
اُمر بھر پںچھی اُه کُرلايا کرے ۔
بھُورے بھُورے کےس تے مُکھڑے دا تِل,
ساری بستی وےکھ للچايا کرے ۔
بدل جاںدا رُکھ هواواں دا تدوں,
هےک لںمی لا کے جد گايا کرے ۔
سڑ کے رهِ جايا کرے دںداسڑا,
نال هوٹھاں دے جدوں لايا کرے ۔
دھُکھن لّگ جايا کرن کلیآں دے دِل,
شربتی جد نَےن مٹکايا کرے ۔
آکھدے نے نَوجواں ِاک منچلا,
پِآر پا کے دے گِآ اُس نُوں دغا ۔
جوک بن کے پی گِآ اُس دا لهُو,
چُوپ لیتا مرمری اںگاں 'چوں تا ۔
زخمی کرکے سُّٹ گِآ نَےناں دی نیںد,
ڈولھ کے کِتے ٹُر گِآ گھولی هِنا ۔
چاردی سی روز جِس نُوں دِل دا ماس,
شِکرا بن کے اُّڈ گِآ سی اُه هُما ۔
ےاد آ جاںدی جدوں اُس دی نُهار,
آدراں وِچ رڑکدا اُهدے سرکڑا ۔
سوچدی کِ بے-وفا هَے آدمی,
بے-وفاای هی تاں هَے اُس دا شِوا ۔
بن کے رهِنا سی جے آدم دا غُلام,
جنم کِاُں لیتا سی تاں ماای هّوا ۔
ٹھیک هَے هر چیز جد هَے بے-وفا,
اُس دا هّک سی اُه وی هو جااے بے-وفا ۔
دے کے هوکا وےچدی سستے اُه ساه,
پھزر دا تارا هَے اّج تیکن گواه ۔
جِسم اُهدا برف نالوں وی سفَےد,
لےکھ اُهدے رات نالوں وی سِآه ۔
نِّت نواں پّتن تے نویآں بےڑیآں,
نِّت نوےں اُهدے بادباں اُهدے ملاه ۔
رات هر لّبھدی نواں تارا کوای,
هر سُبھا لّبھدی نویں مںزِل دی راه ۔
پیںدی مومی سینِآں دی نِّت ترےل,
چّٹدی هوٹھاں توں اُه هوساں دی سواه ۔
بن نا سکی کُربلا سینے دی پیڑ,
هو نا سکی پھےر وی بںجر نِگاه ۔
هَوکِآں دی اُهدے گھر آای برات,
هںجھُوآں سںگ هو گِآ اُس دا نِکاه ۔
بهِ ِاکّلی کّتدی هِجراں دے سُوت,
گاںهدی رهِںدی رات دِن ےاداں دے گاه ۔
سّدِآ اُس نامور ِاک چِترکار,
ےارڑے دی اَوس نُوں دّسی نُهار ۔
چِتر دو ِاک آپنا ِاک ےار دا,
خُون آپنے نال کروااے تِآر ۔
کبر پُّٹ کے چِتر دفنااے گاے,
نال دفنااے گاے هںجھُوآں دے هار ۔
کبر نےڑے کھُوه وی کھُدوايا گِآ,
چاںدی دی اّج تیک هَے اُس دی نِسار ۔
آکھدے نے اّج وی کوه-کاف توں,
نھااُن آوے روز ِاک پریآں دی ڈار ۔
بالدی اُس کبر تے اُه نِّت دیآ,
روںدی رهِںدی رات دِن زُلفاں کھِلار ۔
اَوسے راه جو وی راهی لںگھدا,
جھّلیآں وّت پُّچھدی اُس نُوں کھلھار ۔
ڈِّٹھا جے کِتے مےرا بودِآں والڑا,
نیلے نَےناں والڑا کِتے اُهدا ےار ?
آکھدے نے سال کای هُںدے چلے ۔
اَوداں هی اّج تیک اُه دیوا بلے ۔
جد کدے وی تےز وگدی هَے هوا,
وِچ هواواں مهِک جِهی ِاک آ رلے ۔
هِچکیآں دی اّج وی آوے آواز,
کبر نےڑے جو کوای آشک کھلے ۔
هر اماوس دی هنےری رات نُوں,
آ کے اَوتھے بَےٹھدے نے دِل-جلے ۔
لَے کے اُس دیوے 'چوں بُوںد ِاک تےل دی,
ےار دے هوٹھاں 'تے هر کوای ملے ۔
روںدے لا کے ڈھاسنا اُس کبر نال,
هِجر دی لُونیں جِنھاں دے هّڈ گلے ۔
دُور اُس وادی 'چ اَوه ٹِّبِآں توں پار,
نال مےرے جے کوای اّج وی چلے ۔
لُڑچھے پای اّج تیک وی نُوراں دی رُوه,
اَوداں هی اّج تیک اُه دیوا بلے ۔
